![[7523_101469373203823_100000222816242_41841_6163072_n.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7k_5iWkBctAUAWYDZH0DOJoGGUHxCuYpsOuc00yOmcBe1Y_F6rdn9Ds6zn3tdSLMWgmEtq9NE8vdLwJ6K3V_0E3oKcL0F3wChaCZjKehAW5f4S7JcchhoRiSXGXI-dy55b17nM65gVnZy/s220/7523_101469373203823_100000222816242_41841_6163072_n.jpg)
Kesandhung
Swara jam tembok wis muni kaping siji.
Ateges wis lingsir wengi, nanging mripatku ora gelem merem sanadyan wis wiwit mau aku mapan turu.
Wis tak peksa merem nanging kok ya isih krungu samubarang ing wengi iki.
Swarane jangkrik ngerik lan walang ing njaba kaya-kaya nggodha aku.
Uripku kaya wis kasrimpung. Aku ora bisa obah, sanadyan isih bisa mlangkah mrana-mrene, nanging iku mung awakku, mung ragaku.
Nanging nyawaku, jiwaku, urip iki wis kaya tumpes.
Gawang-gawang nalika semana, sawijining priya kang nyedhaki aku kanthi alus lan luwes.
Kabanda saka pokal lan trekahe bojoku, ora ngira yen ngene dadine.
Sing takpikir nalika semana mung kaslametane kulawargaku, jalaran priya sing nemoni aku katon alus, luwes ananging mripate ngemu rasa kang dudu sakbaene.
"Jeng dina iki aku ora urusan karo sisihanmu, nanging karo kowe. Gelem ora gelem kowe kudu manut karepku," mangkono kandhane priya mau ing omahe.
Aku rada mrinding. Weruh kahanan omahe. Apik, brukut, kabeh pirantine sarwa rega larang, isih maneh ana piranti olahraga, fitness lan tinju.
Tanpa sranta priya mau banjur ngglandhang aku, sanadyan aku mblalela ora ana tegese, jalaran pawakane gothot, mripate mencereng.
Nanging aku isih nyoba nglawan, dadine ora ana paedahe, aku diangkat lan diuncalake ana dhipan.
Tanpa nduweni rasa kamanungsan, aku terus ditindhihi lan dirudapeksa.
"Wis mulih kana, ora sah omong sapa-sapa. Urusane mung aku karo kowe, ngerti?" muni mangkono karo nguncalake amplop.
Aku banjur makbrabat mlayu metu terus nggeblas karo luhku dleweran ora bisa mandheg.
Tekan ngomah aku kaya kena angin lesus, tanpa daya, tanpa swara.
Apa sing taklakoni dudu karepku, dudu niyatku.
Nanging yagene kedadeyan mau bisa tumama marang awakku?
Sapa sing salah, sapa sing kudu tak sambati.
Aku durung mudheng prekarane, durung mudheng purwane, nanging dumadakan ana lesus kang nrejang awakku.
Let rong ndina aku ditelpon maneh, supaya teka ing omahe dheweke maneh.
Aku ora bisa nduwa lan muni ora. Nanging aku wis siyaga, yen ta banjur kedadeyan maneh pancen aku wis niyat, lire kanggo nylametake kulawargaku.
"Kulanuwun," aku uluk salam.
"Ehh mangga, Dhik. Radi repot nggih?" kandhane mbagekake aku.
Aku rada bingung, kok beda karo wingi, kok saiki alus, luwes tur rapi, nganggo klambi putih sing larang kae, clanane biru tuwa, atiku dheg-dhegan kaya ana rasa liya jroning atiku.
Aku ndomblong kaya sapi ompong.
"Dhiikk!" Aku rada gragapan.
"Ngene, sepisan, aku nyuwun pangapura prastawa winginane kae.
Aku wis ora sabar nyawang sliramu wiwit aku ketemu ana omahmu. Nanging saiki beda, sliramu yen bisa tak wengku pisan ngopeni omahku sing sijine.
Bab petungane sisihanmu karo aku wis dianggep ora ana.
Kabeh mau bisa digoleki, nanging yen atiku lan atimu sapa sing bisa nukokake," kandhane karo mesam-mesem.
"Nggih mboten ngaten ta, Mas," aku mangsuli.
"Ah ora sah basa, kaya karo sapa wae. Undangen aku Lilik ngana wae, piye lan apa karepmu," praupane serius.
Aku noleh ngiwa nengen, sepisan maneh kanthi premati tak sawang isen-isening omah iki.
Aku wis kebanjur teles, wis kembroh, apa alane yen aku nyoba kenthir ing banjir asmara iki?
"Ngene lho, Mas Lilik. Piye yen awake dhewe iki mung kekancan raket wae, prekara kersane njenengan iku tiba mburi, jalaran kahananku ora nyenengake lan ngrepotake njenengan. Piye yen ngono?" pitakonanku tak wanek-wanekake.
Taksawang rada sawetara, dheweke mung meneng nyawang aku lan sabanjure unjal ambegan, karo terus nyawang aku.
"Ya ra dadi ngapa, yen pancen ngono geleme atimu.
Aku ngerti kahananmu kok. Ora susah crita aku ngerti kabeh, jalaran aku iki kanca suwe karo sisihanmu.
Saiki yo mangan dhisik, apike ing restoran ngendi?" dheweke ngadeg karo nggandheng tanganku.
Aku mung kaya kebo dituntun ora suwala, banjur mbukak garasi, aku dibukake lawang montore, lungguh jejer dheweke ana ngarep.
Ya wiwit dina iku aku dadi kanca rakete Mas Lilik.
Kanggoku, sanadyan aku wis klebus ing banjir asmara, nanging aku isih eling yen aku iki wong bener, wong sing tansah ngugemi kabecikan.
Aku ora duwe pepenginan lan nglakoni. Wong sing nyawang mesthi ora bisa nampa sing taklakoni, nanging kabeh mau merga kahanane uripku.
Apa maneh bareng Mas Lilik nyukupi kabutuhanku lan pepenginanku tumrap sandhangan saksedulurku.
Luwih-luwih nalika panggonane wong tuwaku ketaman banjir banyu kali, dheweke kaya pahlawanku, nguripi sarta nulungi kabeh kabutuhane wong tuwaku.
Aku dhewe nggumun lan suwe-suwe aku nduweni rasa simpati marang dheweke.
"Apa kaya ngene iki ya urip sing mulya kuwi?" ngono batinku, aku kaya wis sulap marang kahanan ndonya.
Wiwit nem tahun kepungkur aku jejodhowan karo sisihanku, uripku tansah kecingkrangan.
Tenagaku takperes, ragaku takbanting rina wengi kanggo nyukupi kabutuhan urip.
Durung nate aku tembunge "diblanja", sanadyan dheweke nyambut gawe.
Nanging sing diudi lan disregepi mung perkara saresmi, kanthi alesan "kowe bojoku".
Malah nate saben-saben arep ngajak saresmi, milara aku.
Mbuh sing napuk rai, nyakot awakku kanthi alesan gemes lan isih akeh panandhang sing tak lakoni.
Sanadyan aku sambat, nanging malah saya nekat, kaya wong sing nduweni kelainan jiwa kae.
Nanging kabeh ora ana sing ngerti, wong tuwaku utawa mara tuwaku ngertine aku rukun lan becik wae.
Dumadakan ana kedadeyan mau, ngerti-ngerti dheweke duwe petungan sing ora sethithik karo Mas Lilik.
Ee, ya Allah, Gusti, apa iki ya panandhangku kang kudu tak lakoni.
Nyaure petungane sisihanku karo wong sing jeneng Lilik jebul nganggo awakku.
"Dhuh Gusti paringana kuwat lan sabar, supaya aku bisa nutugake momong anakku sing mung siji thil kae," sambatku kanthi luhku kang tanpa bisa diendheg, bantal sing tak turoni teles kebes, kaya telese awakku kang kena banjiring asmara duraka.
"Kulanuwun? Menapa leres menika dalemipun Mbak Umi?" ana pawongan gondrong nganggo topi mara ana omahku.
"Inggih leres, wonten menapa?" pitakonanku karo dheg-dhegan.
"Menapa leres panjenengan kanca raketipun Lilik? Gampangane pacare lah. Menawi leres, kula aturi tumut kula dhateng kantor".
Durung tak wangsuli, wis ana mobil Kijang biru ana ngarep omahku lan aku digawa mlebu.
"Ngaten lho Mbak, Lilik punika buron aparat amargi kiyambakipun kalibet urusan aparat. Pramila menawi mangkih panjenengan dipunkontak, panjenengan kula suwun ngabari kula." Mangkono kandhane priya gondrong mau.
Aku isih meneng wae, sejatine atiku lemes, jantung kaya mandheg, lan uripku puput.
Jalaran ora ngira yen Lilik kuwi kalibet urusan kriminal karo aparat. Dhasar manungsa, aku dhewe ya sulap nyawang kahanan, nanging kabeh mau amarga trekah lan polahe sisihanku. Terus aku kudu piye?
Kadi ngene kebentus ing awang-awang, kesandhung ing dalan rata.
Banjur sapa sing salah? Sisihanku, aku, utawa wong sing njiret uripku saiki iki? Makprepet aku ora kelingan apa-apa nalika semana.
"Mah, pipis". Aku gragap, anakku nglilir njaluk pipis.
Wis meh subuh, anakku bali turu maneh, aku banjur wiwit tata-tata kaya adat sabene, nyambut gawe, budhal jam setengah lima esuk, mulih jam pitu sore. "Gusti nyuwun pangapunten."
::Dening: T Suwarto::
Kapethik saking : Jagad Jawa - Solopos
http://www.solopos.co.id
Ateges wis lingsir wengi, nanging mripatku ora gelem merem sanadyan wis wiwit mau aku mapan turu.
Wis tak peksa merem nanging kok ya isih krungu samubarang ing wengi iki.
Swarane jangkrik ngerik lan walang ing njaba kaya-kaya nggodha aku.
Uripku kaya wis kasrimpung. Aku ora bisa obah, sanadyan isih bisa mlangkah mrana-mrene, nanging iku mung awakku, mung ragaku.
Nanging nyawaku, jiwaku, urip iki wis kaya tumpes.
Gawang-gawang nalika semana, sawijining priya kang nyedhaki aku kanthi alus lan luwes.
Kabanda saka pokal lan trekahe bojoku, ora ngira yen ngene dadine.
Sing takpikir nalika semana mung kaslametane kulawargaku, jalaran priya sing nemoni aku katon alus, luwes ananging mripate ngemu rasa kang dudu sakbaene.
"Jeng dina iki aku ora urusan karo sisihanmu, nanging karo kowe. Gelem ora gelem kowe kudu manut karepku," mangkono kandhane priya mau ing omahe.
Aku rada mrinding. Weruh kahanan omahe. Apik, brukut, kabeh pirantine sarwa rega larang, isih maneh ana piranti olahraga, fitness lan tinju.
Tanpa sranta priya mau banjur ngglandhang aku, sanadyan aku mblalela ora ana tegese, jalaran pawakane gothot, mripate mencereng.
Nanging aku isih nyoba nglawan, dadine ora ana paedahe, aku diangkat lan diuncalake ana dhipan.
Tanpa nduweni rasa kamanungsan, aku terus ditindhihi lan dirudapeksa.
"Wis mulih kana, ora sah omong sapa-sapa. Urusane mung aku karo kowe, ngerti?" muni mangkono karo nguncalake amplop.
Aku banjur makbrabat mlayu metu terus nggeblas karo luhku dleweran ora bisa mandheg.
Tekan ngomah aku kaya kena angin lesus, tanpa daya, tanpa swara.
Apa sing taklakoni dudu karepku, dudu niyatku.
Nanging yagene kedadeyan mau bisa tumama marang awakku?
Sapa sing salah, sapa sing kudu tak sambati.
Aku durung mudheng prekarane, durung mudheng purwane, nanging dumadakan ana lesus kang nrejang awakku.
Let rong ndina aku ditelpon maneh, supaya teka ing omahe dheweke maneh.
Aku ora bisa nduwa lan muni ora. Nanging aku wis siyaga, yen ta banjur kedadeyan maneh pancen aku wis niyat, lire kanggo nylametake kulawargaku.
"Kulanuwun," aku uluk salam.
"Ehh mangga, Dhik. Radi repot nggih?" kandhane mbagekake aku.
Aku rada bingung, kok beda karo wingi, kok saiki alus, luwes tur rapi, nganggo klambi putih sing larang kae, clanane biru tuwa, atiku dheg-dhegan kaya ana rasa liya jroning atiku.
Aku ndomblong kaya sapi ompong.
"Dhiikk!" Aku rada gragapan.
"Ngene, sepisan, aku nyuwun pangapura prastawa winginane kae.
Aku wis ora sabar nyawang sliramu wiwit aku ketemu ana omahmu. Nanging saiki beda, sliramu yen bisa tak wengku pisan ngopeni omahku sing sijine.
Bab petungane sisihanmu karo aku wis dianggep ora ana.
Kabeh mau bisa digoleki, nanging yen atiku lan atimu sapa sing bisa nukokake," kandhane karo mesam-mesem.
"Nggih mboten ngaten ta, Mas," aku mangsuli.
"Ah ora sah basa, kaya karo sapa wae. Undangen aku Lilik ngana wae, piye lan apa karepmu," praupane serius.
Aku noleh ngiwa nengen, sepisan maneh kanthi premati tak sawang isen-isening omah iki.
Aku wis kebanjur teles, wis kembroh, apa alane yen aku nyoba kenthir ing banjir asmara iki?
"Ngene lho, Mas Lilik. Piye yen awake dhewe iki mung kekancan raket wae, prekara kersane njenengan iku tiba mburi, jalaran kahananku ora nyenengake lan ngrepotake njenengan. Piye yen ngono?" pitakonanku tak wanek-wanekake.
Taksawang rada sawetara, dheweke mung meneng nyawang aku lan sabanjure unjal ambegan, karo terus nyawang aku.
"Ya ra dadi ngapa, yen pancen ngono geleme atimu.
Aku ngerti kahananmu kok. Ora susah crita aku ngerti kabeh, jalaran aku iki kanca suwe karo sisihanmu.
Saiki yo mangan dhisik, apike ing restoran ngendi?" dheweke ngadeg karo nggandheng tanganku.
Aku mung kaya kebo dituntun ora suwala, banjur mbukak garasi, aku dibukake lawang montore, lungguh jejer dheweke ana ngarep.
Ya wiwit dina iku aku dadi kanca rakete Mas Lilik.
Kanggoku, sanadyan aku wis klebus ing banjir asmara, nanging aku isih eling yen aku iki wong bener, wong sing tansah ngugemi kabecikan.
Aku ora duwe pepenginan lan nglakoni. Wong sing nyawang mesthi ora bisa nampa sing taklakoni, nanging kabeh mau merga kahanane uripku.
Apa maneh bareng Mas Lilik nyukupi kabutuhanku lan pepenginanku tumrap sandhangan saksedulurku.
Luwih-luwih nalika panggonane wong tuwaku ketaman banjir banyu kali, dheweke kaya pahlawanku, nguripi sarta nulungi kabeh kabutuhane wong tuwaku.
Aku dhewe nggumun lan suwe-suwe aku nduweni rasa simpati marang dheweke.
"Apa kaya ngene iki ya urip sing mulya kuwi?" ngono batinku, aku kaya wis sulap marang kahanan ndonya.
Wiwit nem tahun kepungkur aku jejodhowan karo sisihanku, uripku tansah kecingkrangan.
Tenagaku takperes, ragaku takbanting rina wengi kanggo nyukupi kabutuhan urip.
Durung nate aku tembunge "diblanja", sanadyan dheweke nyambut gawe.
Nanging sing diudi lan disregepi mung perkara saresmi, kanthi alesan "kowe bojoku".
Malah nate saben-saben arep ngajak saresmi, milara aku.
Mbuh sing napuk rai, nyakot awakku kanthi alesan gemes lan isih akeh panandhang sing tak lakoni.
Sanadyan aku sambat, nanging malah saya nekat, kaya wong sing nduweni kelainan jiwa kae.
Nanging kabeh ora ana sing ngerti, wong tuwaku utawa mara tuwaku ngertine aku rukun lan becik wae.
Dumadakan ana kedadeyan mau, ngerti-ngerti dheweke duwe petungan sing ora sethithik karo Mas Lilik.
Ee, ya Allah, Gusti, apa iki ya panandhangku kang kudu tak lakoni.
Nyaure petungane sisihanku karo wong sing jeneng Lilik jebul nganggo awakku.
"Dhuh Gusti paringana kuwat lan sabar, supaya aku bisa nutugake momong anakku sing mung siji thil kae," sambatku kanthi luhku kang tanpa bisa diendheg, bantal sing tak turoni teles kebes, kaya telese awakku kang kena banjiring asmara duraka.
"Kulanuwun? Menapa leres menika dalemipun Mbak Umi?" ana pawongan gondrong nganggo topi mara ana omahku.
"Inggih leres, wonten menapa?" pitakonanku karo dheg-dhegan.
"Menapa leres panjenengan kanca raketipun Lilik? Gampangane pacare lah. Menawi leres, kula aturi tumut kula dhateng kantor".
Durung tak wangsuli, wis ana mobil Kijang biru ana ngarep omahku lan aku digawa mlebu.
"Ngaten lho Mbak, Lilik punika buron aparat amargi kiyambakipun kalibet urusan aparat. Pramila menawi mangkih panjenengan dipunkontak, panjenengan kula suwun ngabari kula." Mangkono kandhane priya gondrong mau.
Aku isih meneng wae, sejatine atiku lemes, jantung kaya mandheg, lan uripku puput.
Jalaran ora ngira yen Lilik kuwi kalibet urusan kriminal karo aparat. Dhasar manungsa, aku dhewe ya sulap nyawang kahanan, nanging kabeh mau amarga trekah lan polahe sisihanku. Terus aku kudu piye?
Kadi ngene kebentus ing awang-awang, kesandhung ing dalan rata.
Banjur sapa sing salah? Sisihanku, aku, utawa wong sing njiret uripku saiki iki? Makprepet aku ora kelingan apa-apa nalika semana.
"Mah, pipis". Aku gragap, anakku nglilir njaluk pipis.
Wis meh subuh, anakku bali turu maneh, aku banjur wiwit tata-tata kaya adat sabene, nyambut gawe, budhal jam setengah lima esuk, mulih jam pitu sore. "Gusti nyuwun pangapunten."
::Dening: T Suwarto::
Kapethik saking : Jagad Jawa - Solopos
http://www.solopos.co.id
0 komentar:
Posting Komentar